به گزارش سرویس علمی وفرهنگی خبرگزاری حوزه حضرت حضرت آیت الله جوادی آملی در دو بیان جداگانه به ارزش و قداست روزه  در نزد خدا اشاره کرده اند.

ارزش بوی دهان روزه‌دار در نزد خداوند 

 از امام صادق (سلام‏الله‌عليه) نقل شده است كه فرمود: «أوحي الله تبارك وتعالي  إلي موسي عليه‏السلام: ما يمنعك من مناجاتى؟ قال: يا ربّ أُجلّك عن المناجات  لِخَلوُف فم الصائم فأوحي الله عزّ وجلّ إليه يا موسي لَخَلوُفُ فم الصائم أطْيب  عندى من ريح المسك» روضة المتقين، ج 3، ص 229.

  خداوند به حضرت موسي وحي فرستاد، كه چرا با من مناجات  نمي‏كني؟ عرض كرد: خدايا روزه‏دارم و در حال روزه، دهان خيلي معطر نيست. خداوند  فرمود: اي موسي! بوي دهان روزه‏دار پيش من از مشك خوشبوتر است.

انسان مگر نمي‏خواهد در آن عالم مُطيّب و معطّر باشد، آنجا كه ديگر سخن از آهو و  نافه آهو نيست كه عطري داشته باشد. آنجا روزه است كه انسان را معطّر مي‏كند. باطن  روزه به صورت عطر ظهور مي‏كند، آن هم در سطح بدن و اما مافوق آن را خداي سبحان  مي‏داند كه چيست.

روایتی لطیف از مرحوم کلینی درمورد ارزش انسان 

 روايت لطيفي را مرحوم كليني از امام هفتم (سلام‏الله‌عليه) نقل فرموده، كه مرحوم محقق داماد، در شرح آن بيان شيريني دارد.

حديث اين است كه حضرت فرمود: «إنّ أبدانكم ليس لها ثمن إلاّ الجنّة، فلا تبيعوها بغيرها» ـ كافي، ج 1، ص 19، ح 12 بدن شما به اندازه بهشت مي‏ارزد؛ آن را به غير بهشت نفروشيد. كه ضرر خواهيد كرد.

مرحوم محقق داماد مي‏فرمايد: اين روايت ناظر به آن است كه روحتان فوق بهشت است. روح را بايد به «جنّة اللّقاء» بدهيد. روحتان بايستي به ﴿عند مليكٍ مقتدر﴾ برسد و بهترين راه براي عنداللهي شدن روزه گرفتن است(تعليقه ميرداماد بر اصول كافي، ص 38).

باطن روزه به صورت لقاي خدا ظهور مي‏كند و براي انسان، همتي بالاتر از لقاي حق فرض ندارد. چون انسان موجودي ابدي است كه هرگز از بين نمي‏رود، بلكه در نهايت از عالَمي به عالَم ديگر منتقل مي‏شود. اگر باطن روزه نصيب او شد، پيوسته در محضر حق است؛ بدون اينكه از حضور دايمي رنج ببرد. يكنواختي در بهشت رنج‏آور نيست، اصولا ً در آنجا رنجي وجود ندارد؛ خواه بهشت ظاهري كه ﴿جنّات تجري من تحتها الأنهار﴾ باشد يا بهشت معنوي. انسان بدون اينكه رنج و خستگي و تشنگي و گرسنگي را بچشد،لذت سيري را احساس مي‏كند؛ وضعيت بهشت مانند دنيا نيست.